Systkini Steinunnar Önnu Sigurðardóttur

Systkini Steinunnar Önnu Sigurðardóttur

Fáar heimildir eða engar eru til um heimilislíf á Æsustöðum í uppvexti Steinunnar Önnu en þó er ljóst að mikil og e.t.v. óvenjuleg samheldni hefur verið í þessari fjölskyldu og þar varð Steinunn sjálf þunga­miðjan þegar á leið. Öll börn Sigurðar og Arnbjargar nema Helga voru meira og minna á Æsustöðum fram á fullorðinsár þótt þau væru til skiptis í vinnumennsku á nær­liggjandi bæjum og stundum tvö sam­tímis, t.d. á Skáld­stöðum. Steinunn sjálf var t.d. á Hallanda, Eyvindarstöðum, Hrísum, Kerhóli og fleiri bæjum rúmlega tvítug en virðist að öðru leyti hafa verið í foreldrahúsum fram að því. Reyndar eru eyður í sóknarmannatöl Möðruvallasóknar á árunum 1872-1874 sem valda því að ekki er hægt að leiða neinum líkum að því hvar og hvernig Steinunn kynntist Guðmundi Sigfússyni og það eitt er vitað að í desember 1875 voru Steinunn og Guðmundur á Æsustöðum, gift, hann vinnumaður hjá Páli bónda. Sigurður Bárðarson var þar húsmaður og Jóhannes sonur hans en önnur börn farin að heiman. Steinunn gæti hafa verið ráðskona eða bústýra hjá tengdaföður sínum en tveimur mánuðum síðar, í febrúar 1876, eignuðust þau Guðmundur sitt fyrsta barn. Þegar þarna var komið sögu voru aðeins tvö býli á Æsustöðum og annar bóndinn var Páll Pálsson frá Möðrufelli, búandi með Ingibjörgu konu sinni og með Hansínu dóttur þeirra og Guðjón son hans og Sigurlaugar, systur Guðmundar, Guðjón „alkunnur hrakfallabálkur“, segir Stefán Aðalsteinsson.

Tvær vísur hafa varðveist eftir Bárð sem sýna að hann hefur verið liðtækur hagyrðingur:

Lokst er snjóinn leysti í ár,
lands um flóa kunnan,
kom með lóu, grettur, grár
grallaraspói að sunnan.

Og svo þessi sem er persónulegri:

Ég er sestur öls við skál
orðinn hresstur bara.
Sjaldan brestur bragamál
hjá Bárði vesturfara.

Jóhannes (1862-1939) gerðist vinnumaður hjá enskri fjölskyldu þegar hann kom til Kanada og sameinaðist fjölskyldunni og tók sér eftirnafn hennar, Strang. Hann giftist Guðrúnu, sem kom 17 ára til Kanada og var ættuð úr Þingeyjarsýslu, og eignaðist með henni a.m.k. 3 börn, Harald, Ingu og Fanneyju. Þau bjuggu í Winnipeg. Hann virðist ekki hafa haft mikið samband við systkini sín en þó hafa Bárður og Jóhannes haldið sambandi því að þeir sáu sameiginlega um útför Margrétar systur sinnar þegar hún lést, líklega 1920. Fanney Jóhannesdóttir dvaldi á hverju sumri hjá Agli, bróðursyni Jóhannesar, og sendi börnum hans föt sem hún og fjölskylda hennar voru hætt að nota í kaupstaðnum. Jóhannes var fremur lágvaxinn maður sem er nánast það eina sem um hann er vitað umfram framanskráð. Um Bárð og Jóhannes er ekki getið í Vestur-íslenskum ævi­skrám og fátt er vitað um feril þeirra vestra nema þeir dóu báðir í Winnipeg, Jóhannes 1939 og Bárður 1940.

Hólmfríður Sigurðardóttir (1850-1932) var vinnukona á Hrísum flest árin frá 1877 til 1884 en var þó á Æsustöðum 1880-81. Skömmu síðar giftist hún Kristjáni Jónassyni frá Finna­stöðum í Sölvadal og bjuggu þau fyrst á Finnastöðum í 2 ár frá 1887, síðan í Þormóðs­staðaseli í 15 ár og loks á Draflastöðum 1905–1930. Eina barn þeirra var Guðrún (1888-1954) en Gunnlaugur Haraldsson, bróður­sonur Hólm­fríðar, var að hluta alinn upp hjá þeim Kristjáni. Guðrún Kristjáns­dóttir átti fyrst Sigfús Pál Sigurðsson (1888-1924) frá Helga­felli í Svarfaðardal. Þau bjuggu á Drafla­stöðum 1921-1924 en þá lést Sigfús. Guðrún bjó áfram á Drafla­stöðum og giftist aftur Kristni Einars­syni, ekkjumanni frá Möðru­völlum, og þau bjuggu á Drafla­stöðum til 1942. 

Gaman er – þótt lítið gaman sé að frásögn Tryggva af þessum atburðum – að bera sögu Tryggva saman við „Söguna af Hjalta litla“ eftir Stefán Jónsson. Niðursetningar og töku­börn voru látin vinna eins og önnur börn og auðvitað áttu þau börn bágt, sem fóru frá foreldrum sínum á heimili til ókunnugra, þó svo að allir væru þeim góðir. Og ekki var innræti allra tökubarna eins og Hjalta litla sem tókst að gera gott úr öllu og kom sér vel við flesta.

Lítið er vitað um ævi Önnu Margrétar Sigurðar­dóttur (1857-1920). Hún fór frá Æsustöðum að Skálds­stöðum 1874 og þaðan að Möðru­felli 1876 þegar Steinunn systir hennar var að eignast fyrsta barn sitt í Hraungerði (næsta bæ). Þaðan fór hún að Rúgsstöðum (síðar Rútsstöðum) í Öngulsstaðahreppi og síðan til systur sinnar í Einarsstaði í Kræklingahlíð 1878 og var þar vinnu­kona, þá 21 árs. Árið 1879 fór Margrét út í Syðstabæ á Árskógsströnd og 1881 frá Brakanda út í Höfða í Höfðahverfi. Árið 1884 var hún aftur komin fram í Eyjafjörð og var að flytjast þaðan út að Ósi í Arnarneshreppi en þaðan fór hún ári síðar aftur til systur sinnar á Einarsstöðum. Hún var vinnukona í Botni 1894, á Hrafnagili 1896 og húskona þar 1897, vinnukona á Garðsá 1898–1900 og 1901 og 1902 var hún ógift vetur­vistar­stúlka á Hrafna­gili. Hún var lausakona á Kroppi 1903 en eftir það rofnar slóð hennar. Vitað er að Margrét fluttist vestur um haf og þangað hefur hún líklega verið komin fyrir 1910, hugsanlega varð hún samferða Gunnlaugi og Ingibjörgu Haraldsbörnum, bróðurbörnum sínum, 1904 eða 1905. Árið 1914 skrifaði Margrét Steinunni systur sinni í Garðshorni en ekki er vitað hvaðan. Þar í Íslendingabyggðum, í eða nálægt Winnipeg, batt hún enda á líf sitt 1919 eða 1920, óhamingju­söm, ógift og barnlaus. Bræður hennar, Bárður og Jóhannes, önnuðust útför hennar og skiptu eignum hennar milli eftirlifandi systkina þar sem Steinunn og Hólmfríður, einu börnin frá Æsustöðum sem þá lifðu eftir á Íslandi, fengu sínar 500 krónurnar hvor.

Helga Sigurðardóttir (1851-1894) var tökubarn á Halldórsstöðum frá fjögurra ára aldri og fram yfir fermingu, fyrst hjá hjónunum Jónasi Guðmundssyni og Guðlaugu Jónsdóttur. Guðlaug dó 1861 en Jónas fékk sér ráðskonu, Helgu Pálsdóttur sem var 33 árum yngri en hann, og giftist henni 1863. Hjá þeim ólst Helga Sigurðar­dóttir upp og var kölluð fósturdóttir þeirra þegar hún fermdist í Hólakirkju 1866 með ágætum vitnis­burði um kunnáttu. Ekki hafa tengsl Helgu við foreldra og systkini þó rofnað því að árið 1880 fluttist hún á eftir Steinunni systur sinni frá Villingadal í Sólborgar­hól í Kræk­lingahlíð ásamt Guðjóni Ágústi Jónas­syni, þá fráskildum vinnu­manni, og Sigtryggi syni hans, 8 ára. Árið 1881 eignuðust þau dóttur sem var nefnd Sigurbjörg. Ekki er vitað til að neitt barna Sigurðar og Arnbjargar á Æsustöðum hafi látið börn sín heita eftir Sigurði en bæði Steinunn og Haraldur eignuðust dætur sem fengu nafnið Arnbjörg. En hér var þó komin stúlka sem hét eftir bæði afa sínum og ömmu, Sigur(ður) – (Arn)björg.

Guðjón Ágúst Jónasson (1851-1924) fæddist á Þórustöðum í Önguls­staðahreppi og ólst upp hjá móður sinni, Sigríði Jónsdóttur, í Skálpagerði, Fjósatungu, Hvammi og loks Glerá en faðir hans, Jónas Þorleifsson bóndi á Þórustöðum, lést 1854. Ágúst hafði verið giftur áður en hann tók saman við Helgu. Börn hans og Guðrúnar Þorsteins­dóttur frá því hjónabandi voru áðurnefndur Sigtryggur (f. 1872, sem ólst upp hjá föður sínum en fór síðar til Ameríku), Svava (f. 1873, giftist Stefáni Benjamínssyni á Stekkjar­flötum), Þorsteinn (f. 1874 í Torfufelli), Skúli (f. 1875 í Torfufelli, síðar bóndi í Hólsgerði í Kinn) og Bogi (f. 1878 í Torfufelli, bílstjóri á Akureyri, faðir skákmannanna Haralds og Júlíusar).

Eftir að sambandi þeirra Helgu lauk var Ágúst í húsmennsku á nokkrum bæjum í Kræklingahlíð ásamt Sigtryggi syni sínum. Ágúst var síðan vinnu­maður á ýmsum bæjum, t.d. Þúfna­völlum í Hörgárdal 1899-1901 þar sem hann eignaðist synina Sigmar f. 1898 og Böðvar f. 1900 með Maríu Sigurðardóttur (1872-1943), dóttur Margrétar í Skógum sem hafði lánað Helgu Sigurðardóttur 4 krónur. Böðvar ólst upp hjá föður sínum frá 6 ára aldri en María fluttist til móður sinnar og bróður sem bjuggu þá á Þönglabakka í Hvalvatnsfirði. Ágúst var t.d. í Lögmannshlíð og Hesju­völlum og á Akureyri var hann 1904 og 1906 bjó hann á Oddeyri en þá eignuðust þau María dótturina Ölveigu, María þá enn búandi úti í Fjörðum. María giftist skömmu síðar Birni Ólafssyni, bróður Aðalrósar konu Egils Hólm Haraldssonar, og eignaðist með honum 3 dætur en Ágúst flutti til Sigurbjargar dóttur sinni á Ána­stöðum með Böðvar son sinn og þegar hann dó 1924 var hann heimilisfastur hjá henni í Öxna­fellskoti (Fellshlíð).

Ekki verður annað séð en að systkinin frá Æsustöðum hafi verið sæmilega bjargálna lengst af nema Haraldur (1858-1946) sem var um tíma á sveitarframfæri og þurfti að láta börn sín flest frá sér til vandalausra. Var hann þó „harðskarpur nóg og listfengur“ eins og segir í vísunni svo að ekki var manndómsleysi um að kenna. Á 9. áratug 19. aldar voru harðindaár á Íslandi sem urðu mörgum fátæklingum erfið. Ekki bætti úr skák að allar sæmilegar bújarðir voru setnar og raunar heiðarbýlin einnig og margt ungt fólk átti ekki aðra kosti en að ráða sig í vinnumennsku eða vera í húsmennsku inni á heimilum annarra og fá að hafa með sér nokkrar rollur. Kjör margra voru því ömurleg á þessum tíma og fátækraframfærsla var um þessar mundir eitt meginverk­efni hrepps­nefndanna ásamt álagningu gjalda og vegagerð.

Vorið 1887 kom hreppsnefnd Saurbæjarhrepps saman „til að ræða um og ráða fram úr bjargarleysi fyrir menn og skepnur“. Samþykkt var að senda hreppsnefndar­mann til að „semja við verslunarmenn á Akureyri um að fá korn til láns móti vörum og peningum í sumar“ (Hreppsbók Saurbæjarhrepps). Oddvita var falið „að skrifa amtmanni til um hvort hreppurinn geti ekki fengið neitt af legatssjóði Jóns heitins Sigurðssonar til að kaupa matbjörg handa bágstöddu fólki.“ Þetta vor þurfti Haraldur Sigurðsson að segja sig til sveitar. Því fór þó víðs fjarri að hann væri þar einn á báti enda kaus hreppsnefndin á hverju ári fátækrastjórn sem hafði það hlutverk að hlutast til um framfærslu þurfalinga og gera tillögur um skiptingu „legatskorns“.

Haraldur Sigurðsson hafði verið í vinnumennsku á nokkrum bæjum í fram-Eyjafirði á unglingsárum og fram yfir tvítugt. Hann var t.d. á Gilsá 1880 en á sama tíma var Helga Gunnlaugsdóttir frá Elivogum í Sæmundarhlíð vinnukona í Samkomugerði.

Foreldrar Helgu voru Gunnlaugur Guðmundsson frá Vatnshlíð á Vatnsskarði og Sigurbjörg Eyjólfsdóttir frá Gili í Svartárdal. Þau bjuggu á ýmsum bæjum í Skagafirði vestanverðum og hvergi lengi. Síðast bjuggu þau í Elivogum 1870–1875 og þar voru þau síðan í húsmennsku þar til Gunnlaugur lést. Eftir dauða Gunnlaugs var Sigurbjörg húskona á ýmsum bæjum þar vestra og síðast á Sauðárkróki 1881–1893 en fór þá til Kanada til Gunnlaugs, sonar síns, í Brandon og andaðist þar.

„Gunnlaugur [Guðmundsson] missti heilsu á besta aldri og lifði við kröm nokkuð mörg ár uns hann dó. Gekk þá skjótt á efnahag hans því ómegð var mikil hjá honum. Hann var talinn merkismaður sem faðir hans en fátækur jafnan og hafði alltaf lítið bú.“ Gunnlaugur og Sigurbjörg eignuðust 15 börn en af þeim komust 5 á legg. A.m.k. þrjú þeirra fluttust til Ameríku. Gunnlaugur Einar Gunnlaugsson, f. 1849, fluttist þangað 1887 ásamt Ragnari syni sínum sem síðar kallaði sig Smith.

„Eftir að Gunnlaugur missti heilsuna gat Sigurbjörg ekki séð börnum sínum farborða hjálparlaust. Svo var þá fátækt hennar mikil að varla hafði hún málungi matar og ekki föt til skipta á börn sín. Varð hún að láta þau liggja í rúminu meðan hún þvoði föt þeirra og þurrkaði. Sigurbjörg var greindarkona, einbeitt, örlynd og stórlynd, dugleg til allrar vinnu en ekki að sama skapi hagsýn. Kom svo að hún leitaði sveitar­styrks í Bólstaðarhlíðarhreppi og voru þau þá enn í Elivogum. Gekk Sigurbjörgu alltregt að herja út styrk sem hún þurfti til að fleyta heimili sínu. Þótti þeim í Bólstaðarhlíðarhreppi hún þung á fóðrum og hugðu að framfærslan yrði léttari og kostnaðarminni ef Sigurbjörg væri tekin upp og börnum hennar komið niður. Þegar það var borið í mál við Sigurbjörgu, tók hún því mjög fjarri. Henni barst pati af því að til stæði að hreppstjóri kæmi að Elivogum ákveðinn dag að taka upp heimilið. Um morguninn lét hún börnin ekki klæðast og lágu þau öll allsnakin í einu fleti er hreppstjóri kom. Sigurbjörg var ekki mjúkmál er hann sagði erindið og krafði hana um föt barnanna því að ekki gat hann flutt þau strípuð. Hún svaraði illu einu – sagðist ekki vita betur en að þau hefðu komið nakin í þennan heim og þannig hefði hún tekið við þeim af skaparanum – hélt að hreppstjóra og sveitinni væri ekki vandara um en sér.“ (Skagfirskar æviskrár 1850-90 II. bindi, bls. 98 – 100. Þar eru tilvitnanir í ýmsar heimildir þar sem þetta fólk kemur við sögu).

Þegar Helga Gunnlaugsdóttir og Haraldur Sigurðsson fóru vestur í Skagafjörð í heimasveit hennar gerðust þau fyrst vinnufólk á kirkjustaðnum Ríp í Hegranesi. Þau giftust þar árið 1882 en fóru síðan í húsmennsku í Keflavík í sömu sveit og þar fæddist dóttirin Ingibjörg árið 1883. Sama ár fluttu þau á slóðir systkina Haralds að Blómsturvöllum í Kræklingahlíð þar sem Gunnlaugur fæddist 1884, fóru þaðan í Þinghól en Egill fæddist á Sólborgarhóli árið 1886, skírður eftir móðurbróður sínum. Árið eftir þurftu þau að segja sig til sveitar og voru send í heimasveit Haralds, Saurbæjarhrepp, og þar var Ingibjörg á sveitarframfæri næstu árin en Helga og Haraldur voru í húsmennsku, fyrst í Melgerði og síðan á Hólum. Síðan voru þau í húsmennsku á Vatnsenda og þar fæddust Arnbjörg 1889 og Lúðvík 1891. Árið 1892 syrti verulega í álinn þegar þau fluttu í Þormóðsstaði en það ár urðu þau að láta eldri synina frá sér á sveitar­framfæri. Í Saurbæjarhreppi tíðkaðist að bjóða upp hrepps­ómaga á hrepps­fundum eða hreppsskilum eins og fundirnir voru nefndir. Sá fékk ómaga sem bauðst til að taka hann að sér fyrir lægsta meðlagið frá hreppnum. Það var þó ekki sjálfgert að lægstbjóðandi fengi ómagann því að aðrir virðast hafa getað gengið inn í tilboð þeirra eins og dæmin sanna hér á eftir.

Haraldur og Helga fluttu út að Grund í Hrafnagilshreppi árið 1894 og þar voru þau í húsmennsku næstu árin. Yngsta barn þeirra, Vilfríður, fæddist þar 1894 og þar lést Arnbjörg árið 1896. Árið 1902 fluttu þau með Vilfríði frá Grund og út að Möðru­völlum í Hörgárdal og bjuggu þar eitt ár á grasbýli, sem hét Nunnuhóll, en árið eftir fluttu Haraldur, Helga, Gunnlaugur og Vilfríður þaðan til Akureyrar. Þar bjuggu þau næstu árin, enn í sárri fátækt, og urðu að láta Vilfríði frá sér um tíma. 1904 voru Helga og Vilfríður í Aðalstræti 11 en Haraldur var vinnumaður í Aðalstræti 13. Árið eftir voru þau öll í húsmennsku í Aðalstræti 27 en 1906 voru Haraldur og Helga í Aðalstræti 62. Vilfríður var þá hjá Oddi Thorarensen lyfsala í Aðalstræti 4 og var þar m.a. samtíða Snorra Sigfússyni, 22 ára húskennara. Gunnlaugur og Ingibjörg fluttu til Kanada árið 1905 – Ingibjörg e.t.v. 1904 – m.a. að áeggjan Ragnars Gunnlaugssonar (Smith), frænda síns sem hafði flutt vestur tæpum 20 árum áður. Gunnlaugi líkaði vel vistin vestra og áskotnaðist fé sem hann gat sent foreldrum sínum til að þau gætu komið á eftir honum. Haraldur og Helga fluttu til Kanada 1907, Haraldur þá 48 ára og Helga 49 ára, ásamt Vilfríði og sonunum Agli og Lúðvík sem nú höfðu aftur bæst í hópinn.

Þegar vestur kom tók fjölskyldan upp ættarnafnið Hólm sem ekkert þeirra hafði borið fram að því nema Egill. Haraldur og Helga námu land í Víðirbyggð á Nýja-Íslandi og „bjuggu þar góðu búi með aðstoð barna sinna, aðallega Lúðvíks sem aðstoðaði þau lengi við búskapinn,“ eins og segir í Vestur-íslenskum æviskrám. Haraldur varð fjörgamall maður og í næstsíðasta bréfinu í meðfylgjandi safni frá árinu 1935 segir Margrét Jónsdóttir Arnbjörgu mágkonu sinni frá því að Haraldur hafi skrifað henni. Hann hefur þá verið 76 ára og orðinn blindur. Haraldur dó 1946, 88 ára að aldri. Helga missti hinsvegar heilsuna fljótt eftir komuna vestur og dó 1923.

Þegar Haraldur og Helga fluttust á heimasveitina Saurbæjarhrepp 1887, urðu þau að láta Ingibjörgu frá sér. Fyrst var hún í Melgerði í 3 ár en síðan í Torfufelli frá árinu 1890 til 1897 og þar var hún þegar hún fermdist með góðum vitnisburði. Árið 1893 fékk Daníel í Torfufelli 30 kr. frá hreppnum fyrir að hafa hana og 20 kr. árið eftir en árið 1895 bauðst Ólafur í Leyningi til að hafa hana meðgjafarlaust og það boð hefur Daníel hlotið að jafna til að halda Ingibjörgu hjá sér. Eftir vistina í Torfufelli fór Ingibjörg í Samkomugerði en árið 1900 fluttist hún til Akureyrar og gerðist vinnu­kona hjá Helga Schiöth póstafgreiðslumanni og Helgu konu hans í Aðalstræti 61. Árið 1904 hverfur Ingibjörg hins vegar sporlaust úr prestþjónustubók og manntali. Hún mun hafa flust vestur um haf 1904 eða 1905 og sest að í Brandon. Bogga, eins og hún var kölluð þar, giftist Ragnari Gunnlaugssyni Smith sem vann á mjólkurbúi en dó 36 ára. Þau Ingibjörg og Ragnar voru systkinabörn því Gunnlaugur faðir hans var bróðir Helgu móður Ingibjargar. Þau eignuðust börnin Huldu og Valtý (Walter). Eftir að Ragnar féll frá gerðist Bogga hótelhaldari þar og giftist aftur en eignaðist ekki fleiri börn. Hún var myndarleg kona, hávaxin, ljóshærð og elskuleg að sögn bróðurdóttur hennar, Olgu Hólm Egilsdóttur.

Pálmi Frímannsson sá hann þá og vildi meina að hann hafi verið áberandi líkur Frímanni frænda sínum í Garðshorni, nema Gunnlaugur var stærri og kraftalegri. Á meðfylgjandi mynd sést ekki síður svipur með Sigurði Frímannssyni. Þegar Gunnlaugur og Svanfríður komu til Íslands í seinna skiptið, tók Jón G. Hjálmarsson í Villingadal viðtal við þau hjónin sem hefur varðveist og rakið verður hér á eftir. Þau áttu 4 börn þar vestra, fædd á árunum 1909-1928. (Vestur-íslenskar ævi­skrár II).

Egill Hólm Haraldsson fór fyrst til barnlausra hjóna, Sigurðar Krist­jáns­sonar og Guðrúnar Ólafs­dóttur í Hól­a­koti, og hjá þeim var hann næstu árin þar og síðan á Vatnsenda 1892-1895. Eftir það hraktist hann milli bæja eftir því hver bauð minnst fyrir að hafa hann. Eggert í Sam­komu­gerði bauðst til að taka hann fyrir 40 kr. árið 1896 og árið eftir bauðst Þórður á Tjörn­um til að taka hann með 15 kr. meðlagi en Sigurður í Gerði bauð 10 kr. Engu að síður fór Egill í Hólakot 1896 og að Gils­bakka 1897, þaðan að Miklagarði 1898, þá í Miðhús árið 1900 og loks að Möðru­felli en þar var hann á árunum 1901-1907. 

 Þau Lúðvík eignuðust 4 börn, Elvu (f. um 1918), Albert Hólm (f. um 1919), Hjálmar Hólm (f. um 1921) og Helgu (f. um 1922) (Sjá Vestur-íslenskar æviskrár V-101). „Þau Lúðvík og Fanney voru vinsæl í sínum heima­byggðum og góðir Íslendingar. M.a. kenndu þau börnum sínum sjálf að tala, lesa og skrifa íslensku.“ (sjá V.-Ísl. æviskr. I, bls 118-119, og II, bls. 106 – 107).

Vilfríður – Fríða – tók kennarapróf í Brandon og varð barnakennari í Víðir­byggðinni og víðar tæpra 18 ára gömul. Hún bjó í Árborg ásamt manni sínum Unnsteini Vilberg Sigurðssyni (Eyjólfsson) frá Unaósi í Norður-Múlasýslu. Móðir Vilbergs – Villa – var Rósa Gísladóttir, ættuð úr Miðfirði. Hann var fæddur við Íslendingafljót 27. sept. 1892 og lést 17. sept. 1973. Þau áttu 3 börn, Edward Ragnar f. 1920, Sesselju Grace f. 1925 og Kathleen Helgu Rose f. 1929. (Sjá Vestur-íslenskar æviskrár I-bls. 119). Fríða og Vilberg bjuggu í Víðirbyggð til 1953 en eftir það í Árborg. Fríða tók mikinn þátt í kórstarfi og öðru félagslífi, m.a. var hún um 40 ára skeið virkur þátttakandi í Árborgardeild Rauðakrossfélagsins og forseti deildarinnar þegar dauða hennar bar að. Vilberg S. Eyjólfsson stundaði ungur landmælingar en síðar landbúnað og dýralækningar til 1964 og „var lipur og góðgjarn starfsmaður“.