Mikael Þorláksson

Hann var lika kokkur á hvalveiðistöð Norðmanna við Dýrafjörð, þótti gera góðan mat og vera nýtinn á hráefni. Þess voru jafnvel dæmi að hann laumaðist til að nýta sjálfdauðan búfénað ef honum sýndist það skaðlaust. Á Móum fæddist eina barn þeirra Unnar, dóttirin Sigríður Guðrún[3], en fyrir átti Unnur soninn Kristján.

Mikael og Unnur bjuggu áfram á Móum næstu áratugi. Síðustu árin var Mikael hjá Unni dótturdóttur sinni á Miðbæ.

Sigríður Mikaelsdóttir giftist Þórarni Vagnssyni[4] báts­útgerðar­manni. Þau voru fyrst á Kirkjubóli í Dýrafirði en bjuggu síðar á Hrauni í Keldudal og í Miðbæ í Haukadal í Dýrafirði og þar við sunnan- og utan­verðan fjörðinn eyddu fjögur börn þeirra ævi sinni. Eftir að þau fluttu til Þingeyrar bjuggu þau í húsi sem nefndist Laufás sem leikskólinn á staðnum er nefndur eftir. Börnin sem upp komust voru þessi:

Unnur[5] giftist Gunnari Einarssyni (1905-1984) frá Tálkna­firði 1937. Þau bjuggu á Stekkjar­bakka í Tálknafirði frá 1936 til ársins 1952 er þau fluttu til Dýrafjarðar en þar höfðu þau keypt jörðina Miðbæ í Haukadal og þar átti Unnur heima eftir dauða Gunnars þar til hún flutti á Dvalarheimilið Tjörn á Þingeyri. Unnur vann í fiskvinnslu á Þingeyri og í sláturhúsi staðarins á haustin eftir að flest börnin voru komin upp en þau voru 13.

Kristinn Pétur[8] fór ungur í fóstur hjá föðurbróður sínum, Gísla Vagnssyni, sem bjó fyrst í Arnarfirði og síðan á Mýrum í Dýrafirði. Pétur lauk prófi sem vélstjóri og starfaði fyrst sem vélstjóri á fiski­skipum. Hann var síðan bóndi á Kambshóli í Svínadal í Hvalfirði 1950 til 1964. Þá fór hann að starfa við gervilimasmíðar hjá Arnóri Halldórssyni. Pétur öðlaðist meistara­réttindi í söðlasmíði og starfaði við þá iðn í 20 ár til dauðadags. Kona hans var Halldóra Jónsdóttir (1925-2014), þau skildu eftir að hafa eignast 6 börn.

Aðalheiður Guðmunda[9] fæddist í Hrauni í Keldudal. Hún giftist Sölva Sigurðssyni (1921-1990) frá Brautarholti á Reyðarfirði. Hann starfaði sem bókari, fyrst í Reykjavík og síðan á Reyðarfirði þar sem þau bjuggu á seinni árum sínum. Aðalheiður og Sölvi eignuðust tvær dætur.

Árið 1956 fluttu þau að Arnarnúpi og bjuggu þar til 1967. Arnarnúpur var þá eina býlið sem eftir var í byggð í Keldudal. Frá Arnarnúpi fluttu þau til Sveinseyrar í Dýrafirði til að hægara væri að koma börnunum í skóla. Elías var hagmæltur, sumir segja skáld. Eftir hann liggur ritsafn í fjórum bindum sem nefnist Andbyr og hefur ekki aðeins að geyma kvæði, vísur og gamanmál, sem hann var væntanlega þekktastur fyrir, heldur einnig smásögur og leikrit, viðtöl og eftirmæli. Elías og Kristjana eignuðust 7 börn.

Vilborg Jórunn[11] ólst upp hjá foreldrum sínum en bjó lengst af í Reykjavík. Hún giftist Kristjáni Sigurjónssyni (1925-1979) húsgagnabólstrara og átti með honum dreng[12] og stúlku[13]. 

Kristján Rafn Vignir[15] kvæntist Huldu Friðbertsdóttur (1933-) frá Suðureyri og eignuðust þau 7 börn auk þess sem þau ólu upp dreng sem Hulda átti fyrir. Kristján ólst upp í Hrauni, fór ungur að vinna og var mest við sjómennsku á bátum frá Þingeyri, meðal annars á Guðmundi, Júní, Flosa, Fjölni og síðast á togaranum Framnesi. Einnig var Kristján í vegavinnu á sumrin, ók vörubíl og olíubíl fyrir Kaupfélag Dýrfirðinga, var umboðs­maður flugfélagsins Vængja og Brunabóta­félags Íslands. Síðasta starf Kristjáns fólst í afleysingum við flug­valla­gæslu, ýmist á Þing­eyrarflugvelli, Holts­flug­velli eða Patreks­fjarðarflugvelli. Kristján og Hulda stofnuðu heimili á Húsatúni í Haukadal haustið 1955 og bjuggu þar til haustsins 1966 en fluttu þá inn á Þingeyri í hús sem þau höfðu byggt þar.